ခရီးက ျပန္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ ့က ေမးတယ္ ဘာေတြၾကားေသးလည္း ဘာေတြထူးေသးလည္း ေပါ့။ သိၾကတဲ့ အတိုင္း ကိုယ့္ရပ္ကုိယ္ရြာ ဘာေတြ သတင္းထူးလည္း ၾကားခ်င္ၾကတာ သဘာ၀မဟုတ္လား။

ေရျခားေျမျခား ေနတာၾကာေတာ့ အတင္းအဖ်င္း မွန္တာေရာ မမွန္ေတာေရာ ၾကားခ်င္ ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ထိုသို ့လွ်င္ ျမင္ေတြ ့ၾကားသိ ခဲ့ရပါသည္ ဆိုၿပီး ကိုယ္ေတြ ့သိရတာေရာ ေကာလဟာလ ေတြေရာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္အေတြး ကုိယ့္ယူဆခ်က္ နဲ့ ဘယ္ဟာ အမွန္ ဘယ္ဟာအမွား ဆိုတာကေတာ့ နားေထာင္ ဖတ္ရွဳသူကိုယ္တိုင္ ခ်င့္ခ်ိန္ဖို ့ပဲရွိတာကိုး။

ဆီေစ်းေတြ က်ေနတယ္ ဘာေၾကာင့္ ကားခေတြ မေလွ်ာ့တာလည္း ဆိုေတာ့ အျခားစားရိတ္ အပိုပစၥည္းေစ်း ေတြမက်လို ့ပါတဲ့။ လိုင္းကား ဆရာတို ့ တြက္ေျခကိုက္ၿပီး ခုလူမျပည့္လည္း ေမာင္းတယ္ဆရာ။

ေဒၚလာ ေစ်းေတြက်ၿပီး ေလာင္စာဆီ ေတြ အဲ့သေလာက္မက်ဘူးတဲ့။ ေဒၚလာအက်မွာ ေလာင္စာဆီေစ်း ေတြ အရင္လို တန္းေနေတာ့ တင္သြင္းသူေတြ ကိုက္သတဲ့။
မီးက ေပးဆို ေပးလို ့ျဖစ္ေနၿပီ မီးစက္ေတြအတြက္ ဒီဇယ္ေရာင္းေကာင္းေအာင္ တမင္ျဖတ္ေပးထားရတာဆိုပဲ၊ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ဘုရားမွ သိမယ္။

အခု ပိုက္ဆံေတြက အရမ္းကို ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး စုတ္ျပတ္သတ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူအစုတ္ေပးလည္း ကိုယ္ယူ။ ကိုယ္အျပတ္ေပးလည္း သူယူ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ျငင္းလို႔မရေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါ တေထာင္တန္ တရြက္ထုတ္ေစ်းက ၅၀၀ ေလာက္ကုန္သတဲ့ ဆိုေတာ့ တေထာင္တန္ တရြက္ျဖစ္တိုင္း မူလတန္ဖိုး တေထာင္ရယ္ ထုတ္လုပ္စားရိတ္ ၅၀၀ ရယ္ျဖစ္လို ့ မကိုက္ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းေတြေတာ့ ၾကားပါတယ္။

အေရာင္းအ၀ယ္ေတြလည္း ပါးတယ္ စီးပြားေရးကလည္း က် အေရာင္းအ၀ယ္ေတြကလည္း မျဖစ္နဲ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကိဳးစားရတယ္တဲ့။ ေစ်းေတြ ပလာဇာ ေတြလည္း ေအးေအးလူလူ ပါပဲ။ စတား တံဆိပ္ တီဗီ။ ဒီဗီဒီ ေတြကေတာ့ ၅၀ ရာခိုင္ႏွဳန္း အထူးေလွ်ာ့ေစ်းတဲ့ ဒါေတာင္ သိပ္မ၀ယ္ၾကဘူးတဲ့ဗ်ာ။

ကိုယ္ေတြကသာ တခါသံုး ဖံုးကဒ္ေတြ မကုိက္ဘူး ကိုက္တယ္ မတန္ဘူးတန္တယ္ လုပ္ေနတာ။ ဂဏန္းတြက္တဲ့ ခ်က္တဲ့ သူမ်ားက်ေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ။ အရင္ငွားထားတဲ့ လိုင္း ဟန္းဖုန္းေတြေတာင္ ျပန္အပ္လိုက္ၿပီး ဒါမ်ိဳးခ်ည္း ၀ယ္သံုးေနတယ္တဲ့။ ပိုေတာင္ လံုၿခံဳသြားသလိုပါပဲတဲ့။

တိုင္စီေတြလည္း မီတာေတြ ကိုယ္စီ နဲ့ တိုင္စီမီတာ တလံုး ၂ သိန္းေပးရသတဲ့ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မီတာနဲ့ မလိုက္ဘူး အရင္အတိုင္း ပါးစပ္ေစ်းနဲ့ ၾကိဳက္ေစ်းေမးၿပီး စီးၾကတာပဲ။

စူပါမားကတ္ေတြလည္း မီးမလာရင္ မီးစက္ေတြနဲ့ သူရို ့လည္း အဲယားကြန္း မဖြင့္ႏိုင္ၾကေတာ့ မြမ္းၾကပ္ၾကပ္ၾကီးေပါ့။ လူေတြ ပါးေတာ့ ေစ်း၀ယ္လို ့ေကာင္းပါတယ္။ လိုင္းကား စီးတဲ့ သူေတြ လည္း အသြားအျပန္ လိုင္းကား လမ္းစားရိတ္တင္ တရက္ တေထာင္ေလာက္နီးနီးရွိတယ္။

ဘာစားစား အနည္းဆံုး ၅၀၀ ေလာက္ကေန စတယ္။ ပံုမွန္က တေထာင္ေလာက္ရွိတယ္။ေရသန့္တဘူး ၂၅၀ ကေန ၃၂၀ ေလာက္ထိ ရွိတယ္။ အယ္လ္ပိုင္း ေရသန့္ က ခု နာမည္ရေနတယ္ ဆိုပဲ။ ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အယ္ပိုင္းပဲ ရွိတယ္။ ေရသန္ ့၀ယ္တိုင္း မီးပ်က္လို ့ မေအးဘူးေနာ္ ဆိုတာခ်ည္းပါပဲ။ လီတာ ၂၀ ဘူးၾကီးေတြက အိမ္အေရာက္ ၃၅၀ တဲ့။

အေၾကြေတြလည္းရွားကုန္ၿပီ။ ၅၀ တန္ အမ္းစရာမရွိဘူး တစ္ရွဴးတထုပ္စီ အမ္းတာ တစ္ရွဴးထုတ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲရတယ္။ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ တစ္ရွဴးထုပ္ အမ္းမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ ျပန္ေပးလို ့မရဘူး တစ္ရွဴးတထုတ္ ၅၀ ဆိုၿပီး။ အခ်ိဳ ့စားေသာက္ ဆိုင္ေတြက်ေတာ့ ရာတန္ အမ္းစရာမရွိလို ့ဆိုၿပီး သူတို ့ ဆိုင္တံဆိပ္နဲ့ ေဘာပင္ေတြ အမ္းတယ္။ သၾကားလံုး ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ပါၿပီ ေစ်းသည္တို႔ရယ္လို ့ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။

ေဆးကုသ စားရိတ္ေတြကေတာ့ မိုးေပၚကေပါ့။ အကယ္ဒမီမွာ လူနာတေယာက္ ေဆးရံုတင္တာ ႏွလံုးခုန္စက္တပ္ထားရသတဲ့။ မီးပ်က္တုန္း မီးစက္အေျပာင္းမွာ နဲနဲေနာက္က်သြားလို ့ဆိုလား တပ္ထားတဲ့ ႏွလံုးခုန္စက္ ရပ္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ခြဲခန္း၀င္ရင္ ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ကို ခြဲခခ်ည္းပဲ ၇ သိန္းေလာက္ ေပးရသတဲ့။ အၾကီးစားခြဲစိတ္မွဳေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးရံုဖိုးမပါေသးဘူးတဲ့။

နာဂစ္ အဖ်ားခတ္တဲ့ ရန္ကုန္မွာ အပင္ၾကီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး ေဆာင္းတြင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ပူတယ္။ အဓိပတိလမ္းတို ့ စစ္ကိုင္းလမ္းတို ့လည္း အရိပ္ကို မရွိေတာ့ဘူး။

ၾကားရ ျမင္ရတာေတြကေတာ့ အစံုေပါ့။ ခုေတာ့ ေကာလဟာလ ခပ္မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ့ ေတာ္ဦးမွ။

ညီမူရာ။