ကြန္ပ်ဴတာ ကို စၿပီးသိတာက အဂၤလိပ္ ဘာသာနဲ့ ထုတ္ေ၀တဲ့ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာ ထဲက ေၾကာ္ၿငာေၾကာင့္ပါ။ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ၁၉၉၆ ေလာက္ကလုိ ့ထင္ပါတယ္။ ကြန္ပက္ တံဆိပ္ စားပြဲတင္ ကြန္ပ်ဴတာ ေပါ့။ တကယ္တမ္း စၿပီး ျမင္ဖူးတာကလည္း တပ္မေတာ္ခန္းမ မွာ က်င္းပတဲ့ ျပပြဲတခုမွာ စၿပီး ျမင္ဖူးတာပါ။

ကြန္ပ်ဴတာ စသင္ေတာ့ ၁၉၉၈၊ ၀င္းဒိုး ၃.၁ ေခတ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေကအမ္ဒီမွာ သင္တန္းတခုတက္ေတာ့ အဲ့ဒီမွာ ၀င္းဒိုး ၉၈ တို ့ windows NT 4 တို ့သံုးရတယ္။ ကိုျမင့္ဦးက အဲ့ဒီတုန္းက စာသင္ေသးတယ္။ ၀င္းဒိုး၉၈ ေခတ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာကို ပိတ္ရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ အခုကြန္ပ်ဴတာကို စိတ္ခ်စြာ ပိတ္ႏိုင္ပါၿပီ ဆိုၿပီ အမဲေနာက္ခံ နဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ စာတမ္းေပၚပါေရာလား။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေတြမွာ စက္ကို shutdown ဆင္းၿပီးတာနဲ့ သင္တန္းသားေတြက ျပန္တာပဲ ၀ါပါခလုပ္ေတြ ပိတ္ေလ့မရွိၾကဘူးေလ။

အဲ့ဒီတုန္းက ျမန္မာလက္ကြက္ ကြၽမ္းေအာင္ ကဗ်ာေလး စာေလးကလည္း စေရးခါစ ဆိုေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္တာ ပိတ္တာ ကိုပဲ စိတ္ကူးဥာဏ္ကြန္ ့ျမဴးၿပီး ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးျဖစ္သြားတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖက္ကေန ခံစားၿပီး ေရးျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲ့ဒီတုန္းက စာေရးသူ အၾကိဳက္ဆံုး CE Freehand Font နဲ့ ေရးတာေပါ့။ မုန္းမွျဖင့္ လို ့ နာမည္ေလး ေရြးေပးျဖစ္တယ္။



မုန္းမွျဖင့္

တို ့ကိုစသံုး တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္
ေမးတိုင္း အိုေက မင္းပဲေျဖၿပီး
ေက်နပ္ေအာင္သံုး ခုေတာ့မုန္းမို ့
သခင္မၾကင္ ထြက္ခြာရင္ေေတာ့
ပါ၀ါ ကိုပါ ပိတ္ခဲ့ေပါ့

၁ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၀
It's now safe to turn off your computer ကို ခံစားေရးဖြဲ႔သည္။

(အဲ့ဒီတုန္းက ကဗ်ာေတြအဆံုးမွာ အဂၤလိပ္စာ သံုးလံုးေရးျဖစ္တယ္ ကိုယ္က ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ခါစ သင္တန္းေတြကလည္း နာမည္သံုးလံုးေတြမ်ားေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ ရဲ့အတိုေကာက္ သံုးလံုးကို ေရြးၿပီး ေရးတာပါပဲ။ ခုေတာ့ ရက္စြဲပဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။)

ညီမူရာ